Ik had me eind juni en de eerste weken van de zomervakantie anders voorgesteld. Te beginnen met een rustig dinertje met mijn man voor mijn verjaardag, met ons gezin van het zonnetje genieten, een blog schrijven, mijn creatieve ideeën voor mijn praktijk concreter maken. Het dinertje viel mee, al hoste ik wel geregeld over en weer naar het toilet wegens een rommelende buik. Wat de rest betreft werd er iets meer roet in het eten gegooid: ik belandde een keer met onze zoon Lowie en een keer met mijn man op spoed, ik werd zelf ziek, mijn man werd ziek, Lowie werd ziek (over de chronologie van dit alles zou ik al eens dieper moeten nadenken, dat is nu niet van belang). Eén en ander verdween noodgedwongen naar het to do lijstje, waaronder mijn blog en mijn verder uit te werken ideeën…
Dan denk je dat alles zo wat achter de rug is. Lowie roept ’s ochtends enthousiast: ‘Mama, het zijn Gentse Feesten vandaag!’ Een paar enthousiaste, koortsige oogjes kijken me aan. De thermometer geeft 38° aan. Wat nu? Ik gun het hem zo, maar ben me ervan bewust dat ik de grenzen zal moeten aangeven, Lowie kan zelf nog geen grenzen stellen als 5-jarige. Wanneer Lowie ziek is, zou hij over zijn grenzen gaan omdat er zoveel leuke dingen om te doen in dat hoofdje van hem rondspoken. Idem met vermoeidheid: als Lowie met leuke dingen bezig is, zou hij zich compleet laten gaan, ook al is hij doodmoe. Mijn man en ik gaan daar bewust mee om en laten hem op tijd het rustiger aan doen. Dit is iets waar ik voor mezelf ook heel bewust mee moet omgaan: in ‘flow’ zijn is heel leuk, maar fysieke rust is broodnodig, anders komt Loontje om zijn boontje (of Boontje om zijn loontje zo je wil)…
Iets in mij zegt dat het eigenlijk wat te drukjes zou kunnen worden voor Lowie. Maar hij heeft er zo lang naar uit gekeken… Dus zetten we ‘s middags aan naar de Gentse Feesten waar we samen mijn schoonfamilie op restaurant gaan. Nadien mag Lowie nog 2 (rustige) dingen kiezen om te doen op de kermis. We spreken duidelijk af dat we daarna terug huiswaarts keren.
De molenritjes zitten erop, Lowie wil nog heel graag blijven… Maar, zoals reeds eerder gezegd: wij moeten de grenzen aangeven. Al stappend naar de auto wordt mijn gevoel bevestigd: het was eigenlijk te veel voor vandaag… Dat wordt voldoende rust inbouwen de komende tijd.