September wandelt intussen naar het einde toe. Voor ons was 1 september een ‘niet terug naar school’-dag. We wagen de sprong en gaan voor huisonderwijs. Omdat we ervan overtuigd zijn dat dit voor Lowie (die is 10 jaar) op dit moment het best tegemoet komt aan wat hij nodig heeft. Ik voel dat ik hier niet verder wil op ingaan. Het gaat over mijn zoon zijn gevoelens en behoeften en wat hij daarin elders blijkbaar op dit moment niet kan krijgen. En wat ik wil, net als ieder ander, is het beste voor mijn kind.
Daarnaast vinden we niet enkel ‘basiskennis’ belangrijk, maar des te meer dat hij ten volle zijn talenten kan ontdekken, er ruimte is om contact te maken met zijn gevoelswereld & zijn lichaam en daar expressie aan kan geven.
Als ik terugdenk aan mijn tijd op de basisschool en de middelbare school (en op bepaalde vlakken ook het hoger onderwijs), dan heb ik daar essentiële zaken gemist. Ik wil niet dat mijn zoon 18 jaar of ouder is vooraleer hij die oppikt. Met sommige zaken ben ik zelf (gelukkig) eerder ‘toevallig’ in aanraking gekomen. Dan denk ik bijvoorbeeld aan lichaamswerk.
Ieder van ons wordt geboren met een unieke set aan talenten en een missie om daarmee iets te doen. Alles zit al in ons. Er moet echt niet vanalles en nog wat bij gepropt worden. Alles wat het nodig heeft, is beoefening van het talent in kwestie en de juiste omgeving om tot zijn recht te komen. Zoals een zaadje dat de juiste hoeveelheid water of licht nodig heeft om ten volle tot bloei te komen. De ene plant is ook de andere niet: sommigen hebben veel licht nodig, anderen minder,… En we gaan het zaadje van een orchidee ook niet de voedingsstoffen van een hyacinth geven, omdat we een hyacinth eigenlijk best wel mooi vinden. (Ik ken eigenlijk niet zoveel van plantensoorten, maar ik geloof dat dit wel duidelijk maakt wat ik bedoel.)
Ik geloof niet dat er 1 waarheid is. Ik geloof dat mensen elk een eigen waarheid kunnen hebben. Het doel is niet ‘aanpassen’ of ‘veranderen’ volgens mij, maar kijken hoe we vanuit raakvlakken in verbinding kunnen blijven, terwijl je trouw kan blijven aan je eigen waarheid. Dit is voor mij samen-leven in een samen-leving. Dat wil ik mijn zoon ook meegeven. Ik wil plekken voor hem vinden waar hij ten volle uitgenodigd wordt om zijn waarheid te ontdekken die binnen in hem zit. Waar hij mensen kan ont-moeten met dezelfde waarheden en andere waarheden. Waar er wegen gevonden worden hoe je daarin respectvol met elkaar kan omgaan.
Ondanks dat het helemaal kloppend voelt, is het ook al spannend geweest. Dan waren het de ‘usual suspects’ die ik herkende. Bezorgdheid om praktische zaken waar ik in het ‘nu’ niets aan kon veranderen. Wat helpend was daarbij, was het omdenken naar meer helpende gedachten zoals ‘vaak komen deze dingen in orde en heb ik me voor niks onrustig gevoeld, hoe stom zou het zijn om niet van het nu-moment te genieten. En als er effectief een praktisch probleem zou zijn, dan kijk ik op het moment zelf om het op te lossen, daar nu mee bezig zijn is energieverspilling’. Dan ging ik naar het nu en was er inderdaad niets om onrustig over te zijn. En ook: als ik mijn hoofd leeg maakte en naar die plek in mijn lichaam ging waar ik de onrust voelde en daar bij bleef, dan ebde dit gevoel vanzelf weg.
Ik weet dat huisonderwijs niet voor alle mensen een gangbare keuze is. Vroeger had ik het moeilijker met het maken van zo’n ‘niet-mainstream’ keuze, zelfs al paste die helemaal bij mij. Nu wil ik vooral trouw blijven aan mezelf en gaan voor het beste op dit moment. Een helpende gedachte hierbij is voor mij dat een keuze nooit definitief hoeft te zijn. Op een bepaald moment in mijn leven maak ik een keuze. Ik evolueer en ik evalueer. Achteraf bekeken kan een keuze heel goed mee gevallen zijn of misschien had ik achteraf bekeken toch beter voor iets anders gekozen. Of misschien klopte het wel voor dat moment, maar na een jaar of enkele jaren plots niet meer. Ik kan steeds bijsturen en in dat later moment opnieuw kijken wat dan het meest passende is. Dat is leven voor mij. Toe te passen op alle levensdomeinen als je het mij vraagt.
Aan reacties van sommige anderen merk ik dat dit een keuze is die zij te spannend zouden vinden. Maar dit gevoel laat ik bij hen, dat is niet mijn gevoel.
Dat is één van de redenen waarom ik het belangrijk vind om tijdens een keuzeproces (waar nodig) enkel mensen te betrekken die de zaak objectief kunnen benaderen, zeker als er ook niet-conventionele opties op het menu staan. Anders dreig je je eigen grond te verliezen bij persoon A die ‘zus’ zegt, persoon B die ‘zo’ zegt en persoon C die nog iets helemaal anders vindt. Bovendien kunnen mensen (met de allerbeste bedoelingen) hun eigen angsten, oordeel of wat dan ook projecteren op de betrokkenen. Wil je je eigen grond vinden, raadpleeg dan personen die erin slagen om jou als betrokkene tot jouw essentie te brengen. Iets wat ik in mijn praktijk ook heel belangrijk vind om te doen. Als mijn cliënten buiten stappen is het belangrijk dat het passend is bij hen, dat ze (opnieuw) geland zijn bij hun innerlijk kompas.
Gaat het altijd rozengeur en maneschijn zijn? Neen, dat is met niets zo. Maar zo zit het leven in elkaar. Ook mijn kind heeft recht op zijn ‘ups-and-downs’. Wij gaan hem als ouder ten volle ondersteunen.
Laat mij vooral ook benoemen dat ik een grenzeloos respect heb voor leerkrachten waarbij het een ware uitdaging is omwille van allerlei omstandigheden om elk kind ten volle tot zijn recht te laten komen.
Ik merk dat ik vervallen ben in het spreken vanuit mezelf, maar vanzelfsprekend is dit een keuze die mijn partner en ik samen met Lowie maakten.
Natuurlijk gaan we dit niet alleen doen, ik voel me enorm dankbaar voor de mensen die ik al ontmoette om dit mee mogelijk te maken. Ik ga voor de mensen die mijn kind nodig heeft om tot zijn essentie te komen💚
Wil dit zeggen dat ik vind dat iedereen voor huisonderwijs moet gaan? Neen, iedereen wordt volgens mij uitgenodigd zijn eigen waarheid te volgen. Dit is wat ik te allen tijde zal aanmoedigen. Voel je je goed bij wat een grote groep mensen doet? Doen. Voel je dat je best een keuze maakt die maatschappelijk niet gangbaar is? Ga ervoor. Niet omdat het een niet gangbare keuze is, maar omdat je voelt tot in iedere vezel van je lijf dat dit klopt. Want dat is wat dit met mij doet.